گلشیفته فرهانی در گفتگو با لو فیگارو : کشور من لبریز از تناقض است
گلشیفته فراهانی اخیرا" مصاحبه ای با روزنامه لو فیگارو انجام داده که شرح آن در ضمیمه آن روزنامه بنام مادام، که موضوعات مورد علاقه خانمها (مٔد و حقوق فمینیستی) را پوشش می دهد، چاپ شده است. او می‌گوید که چون بازیگری اش در فیلم "مجموعه دروغها" Body of Lies به کارگردانی ریدلی اسکات به مذاق مسئولین فرهنگی در ایران خوش نیامده بود، از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به دلیل عدم رعایت حجاب و بازی در یک فیلم امریکایی محکوم و ممنوع الخروج شد. اما توانست با بهره گیری از ضعف سیستم مرزبانی، از کشور خارج شد تا خود را به یک تست بازیگری برای فیلمی در لندن برساند.
او در مصاحبه اخیرش به تناقص ها و عدم شفافیتهای موجود در زنگی روزمره ایرانیان پرداخته است. وی می گوید: برای خانمها شنا بدون لباس کامل ممنوع است، اما کافیست با لباس وارد شوید و زیر آب لباس خود را درآورید! من خودم بارها از این روش استفاده کرده ام. فقط باید یکنفر باشد که هنگام خروج لباس خشک به آدم بدهد. یا مثلا" در مورد حجاب، فقط کافیست یک روسری سرتان کنید، حالا اگر روسری کل موهای سرتان را نمی پوشاند یا گاهی از سرتان می افتد، اشکالی ندارد! برای افرادی که به حجاب اعتقاد ندارند، این فقط یکجور لباس فرم است. البته می دانم که درک این مسئله کمی سخت است چرا که کشور من مملو از تناقض است. دولت ایران گاهی بودجه یک فیلم را فراهم می کند اما در آخرین لحظه، جلوی نمایش آن را می گیرد! من می توانستم در ایران بمانم اما دیگر مجاز نبودم که به روشی که مایلم کار کنم. وقتی حکومت هنرپیشه زن را مجبور به پوشاندن موها و بدنش می کند، بنظرم باید رفت.
گلشیفته می گوید که تبعید همانند یک سیاهچاله است. آدم همه چیز را یکباره از دست می دهد، مانند یک مرگ کوچک. وی در حالیکه چمدان پر از وسایلش را به دنبال می کشد، با قیافه ای کاملا" مصمم می گوید که من همچنان یک کوچ نشینم و مداوما" از محلی به محل دیگر کوچ می کنم، فقط بجای چادر در خانه های شیک مستقر می شوم. او در پاریس با دوستش ژان کلود کریر، فیلمنامه نویس "سنگ صبور" ساخته عتیق رحیمی، زندگی می کند. وی اخیرا" برای بازی در فیلمی به کردستان عراق رفته بود و پس از آن به رم و بزودی به لس آنجلس می رود تا در یک تئاتر به ایفای نقش بپردازد. او در پایان می گوید: تبعید جنبه های مثبت هم دارد کما اینکه من خانواده ای از دوستانم در شهرهای مختلف ساخته ام.
او در مصاحبه اخیرش به تناقص ها و عدم شفافیتهای موجود در زنگی روزمره ایرانیان پرداخته است. وی می گوید: برای خانمها شنا بدون لباس کامل ممنوع است، اما کافیست با لباس وارد شوید و زیر آب لباس خود را درآورید! من خودم بارها از این روش استفاده کرده ام. فقط باید یکنفر باشد که هنگام خروج لباس خشک به آدم بدهد. یا مثلا" در مورد حجاب، فقط کافیست یک روسری سرتان کنید، حالا اگر روسری کل موهای سرتان را نمی پوشاند یا گاهی از سرتان می افتد، اشکالی ندارد! برای افرادی که به حجاب اعتقاد ندارند، این فقط یکجور لباس فرم است. البته می دانم که درک این مسئله کمی سخت است چرا که کشور من مملو از تناقض است. دولت ایران گاهی بودجه یک فیلم را فراهم می کند اما در آخرین لحظه، جلوی نمایش آن را می گیرد! من می توانستم در ایران بمانم اما دیگر مجاز نبودم که به روشی که مایلم کار کنم. وقتی حکومت هنرپیشه زن را مجبور به پوشاندن موها و بدنش می کند، بنظرم باید رفت.
گلشیفته می گوید که تبعید همانند یک سیاهچاله است. آدم همه چیز را یکباره از دست می دهد، مانند یک مرگ کوچک. وی در حالیکه چمدان پر از وسایلش را به دنبال می کشد، با قیافه ای کاملا" مصمم می گوید که من همچنان یک کوچ نشینم و مداوما" از محلی به محل دیگر کوچ می کنم، فقط بجای چادر در خانه های شیک مستقر می شوم. او در پاریس با دوستش ژان کلود کریر، فیلمنامه نویس "سنگ صبور" ساخته عتیق رحیمی، زندگی می کند. وی اخیرا" برای بازی در فیلمی به کردستان عراق رفته بود و پس از آن به رم و بزودی به لس آنجلس می رود تا در یک تئاتر به ایفای نقش بپردازد. او در پایان می گوید: تبعید جنبه های مثبت هم دارد کما اینکه من خانواده ای از دوستانم در شهرهای مختلف ساخته ام.
0 commenti:
Posta un commento