ایران جاویدان من

ترا روزی رها از ظلمت و بیداد می خواهم لبت را وا به خنده، مردمت را شاد می خواهم ترا بر قله های بیستون سبز آزادی نماد کوشش عاشق ترین فرهاد می خواهم ترا با قلبی از جنس گل آلاله ی دشتی تنت را باغ سرو و سبزه و شمشاد می خواهم دو دستت را پر از احساس ناب رویش امید تمام غصه هایت را به دوش باد می خواهم ترا ای خانه ی تاریخی قومی سراسر مهر نه تاریک و نه بی رونق، ترا آباد می خواهم ترا خاموش نه، خسته و زخمی نمی خواهم که دائم در خروش و جنبش و فریاد می خواهم ترا از ابتدای یک خلیج بی نهایت پاک و تا آنجا که تیر «آرش» افتاد می خواهم برای پر کشیدن تا دل یک آسمان لبخند ترا «ایران» جاویدان من آزاد می خواهم